Zapraszamy na kolejne spotkanie Klubu Filmowego ALE NAKRĘCONE!!!

Odsłony: 3208

 

Polowanie na króliki (oryg. Rabbit-Proof Fence) – oparty na autentycznych wydarzeniach australijski dramat w reżyserii Phillipa Noyce'a na podstawie książki Doris Pilkington. Historia trzech aborygeńskich dziewczynek z tzw. „skradzionego pokolenia”, które po wywiezieniu z ojczystych stron do specjalnej szkoły dla dzieci Aborygenów, wyruszają w samotną podróż przez Australię do domu. Jedynym drogowskazem jest „siatka na króliki” przecinająca od lat kontynent.

czas: 94 min.

gatunek: dramat

produkcja: Australia

premiera: 2002

reżyseria: Phillip Noice

scenariusz: Christine Olsen

Lata 30. XX wieku. Aborygeńskie dzieci są przymusowo odbierane rodzicom by osadzane w specjalnych ośrodkach integrowały się z białymi mieszkańcami Australii. Mała Molly wraz ze swoją młodszą siostrą i ich kuzynką postanawiają uciec z ponurego sierocińca do rodziców. Przemierzają ponad 1 500 mil australijskiego pustkowia, starając się zmylić i przechytrzyć depczący im po piętach policyjny pościg.


Powrót do Jigalong

 
Dominika Wernikowska

Niebo w "Polowaniu na króliki" nie jest błękitne, a zgaszone kolory wspaniałej przyrody od pierwszych scen sygnalizują, że to historia opowiedziana przede wszystkim za pomocą sugestywnego obrazu i dźwięku tworzącego wspaniałe tło dla dramatycznych wydarzeń.
Dziejąca się w latach 30. ubiegłego wieku autentyczna historia 3 aborygeńskich dziewczynek, która marcu gościła na ekranach naszych kin ukazała się właśnie na dvd. Zgodnie z obowiązującym wtedy australijskim prawem dzieci zostały odebrane swoim rodzinom i umieszczone w sierocińcu, w celu integracji z białą społecznością. Wbrew wszystkiemu Molly, Daisy i Gracie postanawiają wrócić do domu.
Wędrując przez pustynię, wzdłuż dzielącego Australię płotu na króliki dzieci przemierzyły 2500 tys. km. Ten płot był symbolem złudzeń Europejczyków, że można zapanować nad przyrodą. To symbol losów Australii - mówi w jednym z umieszczonych na płycie wywiadów scenarzystka Christine Olsen.

Reżyser Phillip Noyce stwierdził, że kiedy po raz pierwszy przeczytał scenariusz historia Molly i Daisy, które dzisiaj są 80-letnimi kobietami wzruszyła go do łez. Postanowił obejrzeć ochronkę, w której przebywały dziewczynki, aby - jak się wyraził - nawiązać kontakt z duchami z przeszłości. Z wnukiem Molly wędrował wzdłuż słynnego płotu na króliki.

Na ekranie w postacie Molly i Daisy wcieliły się Everlyn Sampi i Tianna Sansbury.
Odtwórczynie głównych ról dobierano tak, aby widz będący świadkiem całej historii miał ochotę włączyć się do niej, by pomóc dziewczynkom, z których emanować miała kruchość i delikatność. To się udało. Historia jest niezwykle poruszająca, a oglądając film chciałoby się natychmiast zmieniać los pokrzywdzonych.



Kompletując obsadę do filmu, ekipa podróżowała w głąb kraju poszukując aborygeńskich dzieci z małych osad, bo te z miasta zachowywały się zbyt nowocześnie. Ponieważ dziewczynki nie miały żadnych doświadczeń związanych z planem filmowym, odbywały ćwiczenia aktorskie, które miały być wprawką przygotowującą je do tego przedsięwzięcia.

W wywiadzie z Kennethem Branaghem, który wcielił się w postać Neville'a, Głównego Opiekuna Aborygenów i urzędnika państwowego z 40-letnim stażem, aktor przyznaje, że nie miał pojęcia o kontrowersyjnych sprawach przedstawionych w filmie w sposób budzący emocje. Brannaghowi udało się stworzyć postać nieszablonową i pełną sprzeczności. Neville podziwia Aborygenów, choć przez nich jest znienawidzony, z drugiej strony tworzy niezwykle okrutny program, głęboko wierząc w jego słuszność.

Na szczególną uwagę w filmie zasługuje muzyka skomponowana przez Petera Gabriela, który wykorzystując i przetwarzając głosy australijskiej przyrody wykreował wspaniały "śpiew natury". Staraliśmy się unikać łatwo identyfikowalnych dźwięków współczesnych - podkreślał Peter Gabriel, który zdecydował się współpracować z Phillipem Noyce mając świadomość, że w takim filmie jak "Polowanie na króliki" zawierającym bardzo mało dialogów, muzyka ma niezmiernie ważną rolę do odegrania.

 

Długa droga do domu

 
Ewelina Nasiadko

Od 1900 roku rząd australijski prowadził w kraju politykę etnicznej czystki. Wszystkie aborygeńskie dzieci z domieszką białej krwi były zabierane rodzicom i przymusowo osadzane w specjalnych ochronkach. Pobyt w dyscyplinarnym ośrodku miał pomóc dzieciom w zintegrowaniu się z białą społecznością Australii. Tam szkolono je na służących i robotników rolnych i zmuszano do zawierania związków małżeńskich wyłącznie z białymi osobnikami. Proceder ten miał powodować wyginięcie tubylczych genów już w trzecim pokoleniu i tym samym doprowadzić do jednolitości rasowej Australii, poza rezerwatami, w których dogorywać mieli najczarniejsi Aborygeni. Rządowy program obowiązywał aż do 1972 roku. Jego ofiary nazwano mianem "Stolen Generation" - "Wykradzionym Pokoleniem".

Historię tego niechlubnego i niezbyt znanego szeroko w świecie eksperymentu opisuje najnowszy film Philipa Noyce'a "Polowanie na króliki". Jego bohaterkami są trzy dziewczynki, ofiary polityki rządu: 14-letnia Molly Craig, jej młodsza siostra Daisy i kuzynka Gracie. Dzieci, zabrane rodzicom i wywiezione 2,5 tysiąca kilometrów od domu, postanawiają uciec z ochronki. Przemierzając bezkresne krajobrazy próbują dotrzeć do płotu na króliki - gigantycznego ogrodzenia dzielącego kontynent na pół. Pamiętają bowiem, że takowy znajdował się przy domu i że właśnie on, lepiej niż gwiazdy wskaże im drogę do rodziny. Po drodze dziewczynki muszą walczyć nie tylko z głodem, palącym słońcem i wycieńczeniem ale także z depczącym im po piętach pościgiem i napotkanymi ludźmi, którzy nie tylko chcą pomóc, ale i nierzadko skrzywdzić.

Film jest niezmiernie wzruszającą i zarazem wstrząsającą opowieścią, dotyczącą straszliwej historii politycznych i społecznych przemian, jakich dokonywali biali przybysze wśród australijskich tubylców. Straty wśród miejscowej społeczności poniesione w wyniku tych eksperymentów można śmiało przyrównać do tych, jakie stały się wynikiem etnicznej czystki zaprowadzonej wśród rodowitych mieszkańców Ameryki, Indian, których już dziś prawie nie ma. Niezmiernie emocjonujące dla widza jest obserwowanie determinacji przemierzających długą drogę dziewczynek, bezradnych dzieci, które jednak postanawiają walczyć i ostatecznie dopinają celu. Film angażuje widza, mocno porusza jego uczuciami. Ogromnie wzruszające są sceny, w których dzieci odbierane są swoim naturalnym rodzicom przez stróżów prawa. Nie można też przejść obojętnie wobec pokazanych nam dzisiejszych, osiemdziesięcioletnich już bohaterek filmu, Molly i Daisy. Ale smutek i wzruszenie wzbudza w nas jedynie pokazywana na ekranie rzeczywistość i okoliczności wydarzeń. Sam ton opowieści jest kompletnie pozbawiony sentymentalizmu, akcja toczy się niewzruszenie i statecznie i właśnie dlatego ma tak ogromną siłę oddziaływania. Film zawdzięcza to niewątpliwie oszczędnej reżyserii Noyce'a, który pozwolił dziewczynkom na dużą swobodę i obdarzył je wielkim zaufaniem w ramach rozwijania ich wzajemnych relacji i przekazywania widzom emocji. Miał dużo szczęścia, że znalazł tak wspaniałe aktorki, na które mógł zrzucić duży ciężar opowiadania historii.

Niewątpliwie jedną z największych zalet filmu jest właśnie aktorstwo. Sportretowane dziewczynki, choć zupełnie niedoświadczone w materii filmowej, okazały się mistrzyniami w oddawaniu wewnętrznej determinacji, inteligencji i jednocześnie kruchości swoich bohaterek. Było to o tyle trudne, że film zawierał znikomą ilość dialogów i większość emocji musiała być przekazywana widzom za pomocą mimiki i gestów. Rewelacyjnie spisała się Everlyn Sampi w roli Molly, przywódczyni całej trójki, której gra łączyła w sobie dziecięcy upór i wiarę z życiową mądrością i niemalże zwierzęcym instynktem przetrwania.
Wspaniałą kreację stworzył Kenneth Branagh, który wcielił się w postać angielskiego biurokraty A.O.Nevilla, przez 40 lat pełniącego stanowisko Głównego Opiekuna Aborygenów, człowieka całkowicie oddanego sprawie etnicznej czystki. Aktor miał bardzo trudne zadanie. Najprościej było przedstawić Nevilla jako bestię, z okrucieństwem i rozmysłem działającą na rzecz polityki społecznej rządu i mającą w tym względzie władzę absolutną. W pamięci Aborygenów Nevill wpisał się właśnie jako bezwzględny oprawca, ograniczający ich wolność, w okrutny sposób rozdzielający rodziny. Zyskał sobie nawet przydomek Devil (Diabeł). Branagh przedstawił jednak swojego bohatera jako człowieka nieświadomego wyrządzanej szkody i święcie wierzącego w politykę cywilizowania podbitych ras i słuszność systemu.

Ważną postacią jest w filmie także tropiciel Moodoo, Aborygen, współpracujący z Brytyjczykami. Odtwarzający go aktor potrafił przedstawić niezwykłą relację, jaka zrodziła się pomiędzy dziewczynkami a ich łowcą. Moodoo wyczuwał bowiem instynkt dziewczynek, im większą trudność sprawiało mu ich znalezienie, tym większego nabierał do nich szacunku i spowalniał poszukiwania jakby uważał, że na swoją wolność zapracowały. Czuł wielki respekt przed ich determinacją, a ukazanie tej relacji było ogromnie ważne z fabularnego punktu widzenia.

Ale "Polowanie na króliki" to nie tylko wstrząsająca historia i wspaniałe aktorstwo. Przede wszystkim jest to festiwal obrazu i muzyki. Strona wizualna filmu jest wręcz rozbrajająca. Zastosowanie wyblakłych, pozbawionych intensywności kolorów, sprawiło, że obraz stał się szorstki i posępny. Pomogło to przybliżyć sytuację dziewczynek, dla których rzeczywistość była okrutna, zaś obrazy rozległych pustynnych dopełniły uczucia odosobnienia i zmęczenia jakie było udziałem bohaterek. Minimalne ilości dialogów w połączeniu z rozbudowaną warstwą wizualną, aż proszącą się o inteligentne muzyczne dopełnienie, było wielkim wyzwaniem dla kompozytora. Peter Gabriel wyszedł z tego zadania obronną ręką, po raz kolejny udowadniając swoje mistrzostwo. W stworzonej przez niego ścieżce dźwiękowej słychać echa australijskiej przyrody i kultury rodowitych mieszkańców kontynentu. Nie sposób przejść obok niej obojętnie.

Nie można też przegapić tego filmu. Gorąco go Wam polecam.

 

Phillip Noyce

data urodzenia: 1950-04-29 (64 lata)
miejsce urodzenia: Griffith, Australia
wzrost: 193 cm
stan cywilny: trzykrotnie żonaty: 1. Jan Chapman (1971 - 1977, rozwód); 2. Jan Sharp (1979 - 2004), 2 dzieci m.in. Lucia, 3. Vuyo Dyasi (od 2006), dziecko

Phillip Noyce, syn prawnika, urodził się w Griffith w Nowej Południowej Walii (Australia), w wieku 12 lat przeniósł się z rodzicami do Sydney. Gdy miał lat 17 zrealizował swój pierwszy film krótkometrażowy, zatytułowany "Better to Reign in Hell". Uczęszczał do Australian National Film School, za szkolny film, pięćdziesięciominutowy dokument "Castor and Pollux", otrzymał nagrodę za najlepszy krótkometrażowy folm roku. Sukces komercyjny thrillera "Martwa cisza", z udziałem Nicole Kidman, Sama Neilla i Billy'ego Zane, otworzył mu drogę do Hollywood.

reżyser
zwiń
2015   Amerykańska sielanka
American Pastoral
 
2014
1984
  The Cowra Breakout
(miniserial)
 
2014
1983
  The Dismissal
(miniserial)
 
2014
1992
  Nightmare Cafe
(serial TV)
 
2014
2011
  Zemsta
Revenge (serial TV)
 
2014
2014
  Stan kryzysowy
Crisis (serial TV)
 
2014   Dawca pamięci
The Giver
 
2013   Mary i Marta
Mary & Martha (TV)
 
2012
2011
  Luck
(serial TV)
 
2012   Americana
(TV)
 
2010   Salt  
2008
2006
  Braterstwo
Brotherhood (serial TV)
 
2006   Rozpalić ogień
Catch a Fire
 
2005
2003
  Prawdziwe powołanie
Tru Calling (serial TV)
 
2004   Bem-Vindo a São Paulo  
2002   Spokojny Amerykanin
The Quiet American
 
2002   Polowanie na króliki
Rabbit-Proof Fence
 
1999   Kolekcjoner kości
The Bone Collector
 
1997   Święty
The Saint
 
1994   Stan zagrożenia
Clear and Present Danger
 
1993   Sliver  
1992   Czas patriotów
Patriot Games
 
1991
1983
  Autostopowicz
The Hitchhiker (serial TV)
 
1989   Martwa cisza
Dead Calm
 
1989   Ślepa furia
Blind Fury
 
1989   Cień pawia
Echoes of Paradise
 
1982   Heatwave  
1978   Front nowin
Newsfront
 
1977   Backroads  
1973   Castor and Pollux  
1973   That's Showbiz